شایع ترین عفونت های قارچی در اسب ها

عفونت های قارچی در اسب ها ، یا  (میکوز) می توانند قسمت های مختف بدن حیوان را تحت تاثیر قرار دهند و منجر به بروز عفونت های مختلف در اسب شوند.

قارچ ها ارگانیسم هایی انگلی و تولید کننده هاگ هستند. آنها تغذیه خود را با جذب مواد غذایی از میزبانانی که در آن رشد می کنند، بدست می آورند. بسیاری از گونه های قارچ در محیط زیست به طور طبیعی وجود دارند، اما فقط برخی از آنها باعث عفونت می شوند. خاک، منبع اصلی بیشتر عفونت های قارچی است. عفونت های قارچی می توانند در اثر استنشاق، بلع یا از طریق پوست (به عنوان مثال از طریق بریدگی یا زخم) ایجاد شوند.

برخی از عفونت های قارچی می توانند باعث ایجاد بیماری در حیوانات سالم شوند، در حالی که برخی دیگر برای ایجاد عفونت به میزبان های بیمار یا دارای نقص ایمنی نیاز دارند (به عنوان مثال عواملی مانند تغذیه نامناسب، عفونت های ویروسی یا سرطان باعث ضعف سیستم ایمنی می شوند). به نظر می رسد استفاده طولانی مدت از داروهای ضد میکروبی یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی احتمال ابتلا به برخی عفونت های قارچی را افزایش می دهد. خود عفونت ممکن است موضعی باشد یا ممکن است کل بدن را تحت تأثیر قرار دهد (سیستمیک یا عمومی).

آسپرژیلوس، جزء عفونت های قارچی در اسب ها

 

آسپرژیلوز یک عفونت قارچی است که توسط چندین گونه از قارچ های آسپرژیلوس ایجاد می شود. آسپرژیلوس در درجه اول یک عفونت تنفسی است که ممکن است در بدن رشد کرده و گسترش یابد. آسپرژیلوز در سراسر جهان و تقریباً در همه حیوانات اهلی و همچنین در بسیاری از حیوانات وحشی دیده می شود. با این حال، حساسیت به عفونت های قارچی در گونه های مختلف جانداران متفاوت است.

آسپرژیلوس، شایع ترین شکل عفونت قارچی در اسب ها روی جیب حلقی اسب تأثیر می گذارد. جیب های حلقی، کیسه هایی در مجرای شنوایی هستند، که گوش میانی را به پشت گلو متصل می کند. عفونت معمولاً فقط در یکی از جیب های حلقی اسب اتفاق میفتد. در این شرایط جیب حلقی آلوده ضخیم شده و ممکن است باعث خونریزی در بافت شود. خون دماغ شدن و دشواری در تنفس یا بلع از علائم شایع این بیماری است. سایر علائم این عفونت شامل پایین نگه داشتن سر، تکان دادن سر، تورم سر، علائم عصبی و ترشحات بینی است.

هنگامی که عفونت آسپرژیلوس به ریه ها حمله می کند، می تواند به سرعت کشنده باشد. در واقع این عفونت یک عامل مستعد کننده است که تصور می شود سیستم ایمنی اسب را تضعیف می کند. با پیشرفت بیماری، هماهنگی بدنی مختل می شود و با گسترش عفونت به مغز و سیستم عصبی، ممکن است اختلالات بینایی، از جمله کوری، ایجاد شود.

در اسب ها، از جراحی برای تخلیه و حذف مواد قارچی برای درمان عفونت جیب حلقی استفاده می شود. گزارش شده است که عوامل ضد قارچی موضعی و خوراکی در درمان مواردی از ابتلا به عفونت آسپرژیلوس موثر بوده اند. با درمان عفونت آسپرژیلوس، اسب ها ممکن است زنده بمانند اما اگر اعصاب آسیب دیده باشد، ممکن است به طور کامل بهبود نیابند.

کاندیدیازیس جزء عفونت های قارچی در اسب ها

کاندیدیازیس یک بیماری قارچی موضعی است که بر غشای مخاطی و پوست تأثیر می گذارد. کاندیدیازیس در سراسر دنیا در انواع حیوانات بروز می یابد. کاندیدیازیس بیشتر توسط گونه های قارچ مخمر مانند، Candida albicans ایجاد می شود. عفونت های خفیف، محدود به غشاهای مخاطی دستگاه گوارش است. کاندیدیازیس شدید ممکن است در اسب هایی که تحت درمان طولانی مدت آنتی بیوتیک یا کورتون قرار گرفته اند، ظاهر شود. ابتلا به این عفونت در اسب نادر است. با این حال، ابتلا به گونه های مختلف کاندیدا یکی از علل بروز آرتروز در اسب ها در نظر گرفته می شود.

علائم این عفونت متغیر و غیر اختصاصی است و در بیشتر موارد به دنبال یک بیماری زمینه ای ایجاد می شود. استفاده از پماد یا داروهای موضعی ممکن است در درمان کاندیدیازیس دهانی یا پوستی مفید باشد. دامپزشک ممکن است مصرف داروهای مختلفی را که از طریق دهان یا از طریق ورید تجویز می شوند، برای درمان موفقیت آمیز آرتروز ناشی از عفونت کاندیدا فوماتا در اسب یا درمان کاندیدیازیس عمومی در کره اسب، تجویز کند.

کوکسیدیوئیدومایکوزیس (تب دره)

کوکسیدیوئیدومایکوزیس یک عفونت غیر مسری ناشی از گرد و غبار و آلودگی هوا است. این عفونت ناشی از قارچ Coccidioides immitis است. استنشاق اسپور این قارچ (که غالباً روی ذرات گرد و غبار منتقل می شوند) تنها روش ابتلا به این‌ عفونت است. اپیدمی این بیماری ممکن است در دوره های بارانی یا خشکسالی که منجر به طوفان های گرد و غبار می شوند، رخ بدهد.

این بیماری از عفونت خفیف همراه علائم اندک یا حتی بدون علائم، تا عفونت های پیشرونده و کشنده متغیر است. در اسب، شایع ترین علائم ابتلا به این عفونت شامل کاهش وزن، سرفه، تب، درد اسکلتی-عضلانی و آبسه های پوست است. عفونت های جفتی منجر به سقط جنین و التهاب استخوان در اسب ها می شود. تشخیص ابتلا به این بیماری با شناسایی قارچ در بافت های بدن تأیید می شود.

کوکسیدیوئیدومایکوزیس ممکن است بدون درمان برطرف شود، اما اگر علائم مزمن تنفسی یا بیماری درگیرکننده چند سیستمی در اسب ایجاد شده باشد، به درمان طولانی مدت با داروهای ضد قارچی نیاز است. در حال حاضر هیچ روش پیشگیری شناخته شده ای، غیر از کاهش قرار گرفتن اسب در معرض طوفان و گرد و غبار، شناخته نشده است.

کریپتوکوکوزیس جزء عفونت های قارچی در اسب ها

کریپتوکوکوزیس یک بیماری قارچی سیستمیک است. قارچ عامل این بیماری، Cryptococcus neoformans، در محیط و در بافت ها به صورت مخمر وجود دارد. این قارچ در سراسر جهان در کودها و فضولات پرندگان، به ویژه در فضولات کبوتر یافت می شود. انتقال این بیماری از طریق استنشاق هاگ یا آلودگی زخم ها صورت می گیرد. ابتلا به کریپتوکوکوزیس در اسب نادر است.

این بیماری در اسب ها، تقریباً همیشه، به صورت یک بیماری تنفسی همراه با انسداد حفره های بینی رخ می دهد. تشخیص این بیماری براساس معاینه میکروسکوپی اگزودا یا نمونه های تهیه شده از بافت ها است. مخمرها ظاهری متمایز دارند. درمان کریپتوکوکوز ممکن است شامل جراحی برای برداشتن ضایعات ایجاد شده در حفره بینی باشد. از داروهای ضد قارچ مختلف می توان برای درمان کریپتوکوکوز استفاده کرد.

لنفانژیت اپیزوتیک

لنفانژیت اپیزوتیک نوعی بیماری است که پوست، عروق لنفاوی و غدد لنفاوی و گردن اسب را درگیر می کند. علت آن ابتلا به قارچ Histoplasma farciminosum است. به نظر می رسد این عفونت فقط در اسب، خر و گهگاه قاطرها ایجاد می شود. لنفانژیت اپیزوتیک در مناطق آسیایی و مدیترانه ای رخ می دهد. ابتلا به این عفونت احتمالاً از طریق عفونت زخم یا انتقال عامل بیماری توسط حشرات خونخوار مانند پشه ها حاصل می شود.

این بیماری به طور معمول پوست و عروق و گره های لنفاوی را درگیر می کند. گاهی اوقات دستگاه تنفسی نیز درگیر این‌ بیماری می شود. این بیماری در بعضی از اسب ها عوارض خفیف و محدود ایجاد می کند که خود به خود بهبود می یابند. به طور معمول، در این بیماری ضایعاتی در زیر پوست ایجاد می شود.

بافت های اطراف این ضایعات سفت، دردناک و متورم می شوند. همچنین ممکن است در پوست صورت، اطراف چشم و بینی و بازوها، سینه، گردن و گاهی اوقات در قسمت داخلی پاهای عقب، ضایعاتی دیده شود. اندام های داخلی دیگر نیز ممکن است به این عفونت مبتلا شوند.

تشخیص این بیماری از طریق بررسی میکروسکوپی نمونه های تهیه شده از ناحیه آلوده یا نمونه های بیوپسی، انجام می شود. میکروارگانیسم های مخمر ظاهری مشخص و متمایز با سایر سلول ها دارند. هیچ درمان کاملی بر علیه این عفونت شناخته نشده است. دامپزشک ممکن است جراحی ضایعات همراه با مصرف داروهای ضد قارچ را تجویز کند. با این حال، در بیشتر مناطق جهان، این بیماری گزارش شده است.

انجام‌ اقدامات احتیاطی بهداشتی دقیق برای جلوگیری از شیوع لنفانژیت اپیزوتیک ضروری است. برای جلوگیری از گسترش و انتقال بیماری، وسایل آلوده باید ضد عفونی شوند. ملافه های آلوده باید سوزانده شوند. ارگانیسم های مولد این بیماری ممکن است بتوانند ماهها در محیط زنده بماند.

پتوز در اسب

ضایعات بیماری پتوز معمولاً در پایین ساق پا، شکم و قفسه سینه دیده می شوند. پتیوز یک‌ بیماری قارچی است که توسط Pythium insidiosum ایجاد می شود. این بیماری در بعضی مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان رخ می دهد. اسب ها بیشترین حیواناتی هستند که به این عفونت مبتلا می شوند.

ضایعات این عفونت در اسب ها معمولاً به پوست و بافتهای داخلی پوست محدود می شود. این ضایعات معمولاً در قسمت پایین ساق پا، شکم و قفسه سینه اسب ایجاد می شوند اما ممکن است در هر نقطه دیگری از بدن نیز ایجاد شوند. ضایعات معمولاً به شدت خارش دار هستند و در صورت عدم مراقبت دقیق، ممکن است اسب ها ضایعات را زخمی کنند. ضایعات پوستی غالباً حاوی توده های سفت و به رنگ مایل به زرد هستند که ناشی از بافت مرده است و به آنها «کونکر» گفته می شود.

به دنبال عفونت اولیه، ارگانیسم های عامل این بیماری ممکن است از طریق سیستم لنفاوی به سایر بخش های بدن گسترش یابند. این بیماری ممکن است غدد لنفاوی، استخوان ها یا ریه ها را درگیر کند.

اسب ها بندرت به نوع گوارشی این بیماری مبتلا می شوند. اسب هایی که مبتلا به پتیوز دستگاه گوارش هستند ممکن است علائمی مانند انسداد دستگاه گوارش، کاهش وزن، کاهش اشتها، اسهال و درد حاد شکمی داشته باشند.

تشخیص این بیماری با شناسایی میکرو ارگانیسم های عامل بیماری، در بافتهای آلوده انجام می شود. ممکن است از بین بردن ضایعات با جراحی، مصرف داروهای ضد قارچ و تقویت سیستم ایمنی بدن یا ترکیبی از اینها توسط دامپزشک توصیه شود.

پیش آگهی این بیماری مثبت است و تشخیص و درمان به موقع درمان موفقیت آمیز تری به دنبال خواهد داشت.

Phaeohyphomycosis در اسب

Phaeohyphomycosis اصطلاحی عمومی برای توصیف عفونت های ایجاد شده توسط هر یک از قارچ های خانواده Dematiaceae است. ابتلا به این نوع عفونت قارچی در اسب نادر است. عفونت ممکن است در اثر ورود قارچ‌ به بدن از محل زخم اتفاق بیفتد.

در بیشتر موارد، این عفونت محدود به پوست و بافت های زیر پوست است. شایع ترین علائم این بیماری شامل ایجاد گره های پوستی، اختلال در دستگاه تنفسی فوقانی و توده هایی است که در پوشش مجاری بینی و روی پاها و قفسه سینه ایجاد می شوند. گره های ایجاد شده ممکن است باعث ایجاد زخم و ترشح چرک شوند. این بیماری با بررسی میکروسکوپی نمونه تهیه شده از ضایعات‌ تشخیص داده می شود.

برداشتن ضایعه با جراحی می تواند یک روش درمانی مناسب برای این بیماری باشد. در مواردی که جراحی امکان پذیر نیست، ممکن است درمان با داروهای ضد قارچ توسط دامپزشک توصیه شود. درمان های ضد قارچ، طولانی مدت (6-12 ماه)، گران قیمت و نتایج متغیری در پی دارد.

رینوسپوریدیوز در اسب

رینوسپوریدیوز یک عفونت مزمن است و در درجه اول از پوشش داخلی مجاری بینی و گاهی اوقات پوست آغاز می شود. علت ابتلا به این عفونت، قارچ Rhinosporidium seeberi است و بندرت کشنده است. ابتلا به این بیماری در آمریکای شمالی نادر است و اغلب در هند، آفریقا و آمریکای جنوبی دیده می شود. این بیماری مسری و قابل انتقال نیست.

عفونت مخاط بینی با رشد توده های پولیپ مانند مشخص می شود که ممکن است نرم، صورتی و لوبولار باشد. این توده ها‌ ممکن است به اندازه ای بزرگ شوند که مجاری بینی را مسدود کنند. ضایعات پوستی ممکن است منفرد یا چندتایی باشند. علائم شایع این عفونت شامل ترشحات بینی و عطسه است.

برداشتن ضایعات با جراحی به عنوان درمان استاندارد این بیماری در نظر گرفته می شود. عود این بیماری ممکن‌ است.

اسپوروتریکوز در اسب

Sporotrichosis یک بیماری مزمن و مسری است که توسط Sporothrix schenckii ایجاد می شود. این ارگانیسم در سراسر جهان در خاک، پوشش گیاهی و الوار یافت می شود. این عفونت معمولاً هنگامی رخ می دهد که ارگانیسم از طریق زخم های پوستی از طریق تماس با گیاهان یا خاک یا خراش با اجسام خارجی مانند شاخه تیز وارد بدن شود. انتقال این بیماری از حیوانات به انسان می تواند اتفاق بیفتد.

عفونت ممکن است در محل ورود به بدن، به صورت موضعی باقی بماند (فقط پوست را درگیر کند) یا ممکن است به غدد لنفاوی مجاور گسترش یابد. احتمال ابتلا به هر دو نوع این عفونت در اسب وجود دارد. گره های کوچک و محکمی در محلی که عفونت وارد بدن می شود، ایجاد می شوند.

اگرچه علائم یک بیماری کلی در ابتدا ورود این بیماری به بدن دیده نمی شود، اما بیماری مزمن ممکن است منجر به تب، بی حالی و افسردگی شود. به ندرت، عفونت از طریق جریان خون به استخوان، ریه ها، کبد، طحال، بیضه ها، دستگاه گوارش یا سیستم عصبی مرکزی گسترش می یابد.

برای تشخیص اسپوروتریکوز در اسب، ممکن است لازم باشد از بافتهای آلوده نمونه گرفته، کشت داده و با میکروسکوپ بررسی شود تا مخمر های عامل این بیماری شناسایی شوند.

برای رفع این بیماری معمولا درمان طولانی مدت با داروهای ضد قارچ توصیه می شود. همچنین، از محلول یدید پتاسیم که از طریق دهان تجویز می شود، برای درمان این بیماری با موفقیت استفاده شده است. در طول درمان، اسب باید از نظر علائم مسمومیت با ید کنترل شود.

از آنجا که اسپوروتریکوز می تواند از اسب به انسان منتقل شود، در هنگام دست زدن به حیوانات مشکوک به ابتلا یا مبتلا به اسپوروتریکوز، باید نکات بهداشت دقیق را رعایت کنید.

زایگومایكوز (بازیدیوبولومایكوز، كنیدیوبولومایكوز)

Zygomycosis اصطلاحی است که برای توصیف عفونت با قارچ های گروه Zygomycetes و دو گونه کندیوبولومایکوزیس و بازیدیوبولومایکوزیس استفاده می شود. این قارچ ها در سراسر محیط طبیعی یافت می شوند و در خاک و گیاهان پوسیده وجود دارند.

ابتلا به عفونت های زایگومایست نادر هستند، اما ابتلا به کندیوبولومایکوزیس و بازیدیوبولومایکوزیس بیشتر شایع هستند و باعث ایجاد ضایعاتی می شوند که مشابه موارد ایجاد شده با در عفونت پتیوز هستند.

این عفونت در درجه اول باعث عفونت مخاط دهان، بینی، بافت زیر پوست، دو طرف سر و گردن می شود.

وقتی عفونت باعث ایجاد زخم یا رشد توده هایی در غشای مخاطی حفره بینی یا دهان شود، ضایعات ممکن است به حدی بزرگ شوند که مجاری دهان و بینی را مسدود کنند.

چنین انسدادهای مکانیکی باعث دشواری در تنفس می شود. هنگامی که بازیدیوبولوس روی پوست قسمت بالای بدن تأثیر بگذارد، گره هایی بزرگ، معمولاً منفرد، دایره ای شکل، زخم دار و خارش دار ممکن است ایجاد شوند. عفونت ممکن است به غدد لنفاوی مجاور گسترش یابد و باعث تورم گره ها و ایجاد مناطق زرد رنگ محتوی سلول های مرده شود.

علائم‌ زایکومایکوزیس را فقط با علائم هارونمیازیس پوستی و اومیکوز می توان اشتباه گرفت. با بررسی میکروسکوپی نمونه های تهیه شده از بافت های آلوده می توان میکروارگانیسم عامل عفونت را مشخص کرد. دامپزشک ممکن است برداشتن ضایعه با جراحی، مصرف داروهای ضد قارچ، تقویت سیستم ایمنی بدن یا ترکیبی از این روش ها را توصیه کند.

منبع:

https://www.msdvetmanual.com/horse-owners/disorders-affecting-multiple-body-systems-of-horses/fungal-infections-mycoses-in-horses